Raouf Alzaibak is in 2014 gevlucht uit Syrië. Hij is nu 6 jaar in Nederland. 6 jaar ervaring met een nieuwe cultuur en een andere arbeidsmarkt. Tijd om het eens met hem te hebben over zijn ervaringen met Nederland, tot nu toe.

Op het moment dat wij afspreken heeft Raouf net zijn eerste week in zijn nieuwe baan erop zitten. Hij is tegenwoordig casemanager bij het COA in Balk, Friesland. En dat bevalt ‘m nu al heel goed. Ze ontbijten namelijk ‘s ochtends tijdens het ochtendlijke teamoverleg. Dat is weer ‘s wat anders dan lunchen met je collega’s. Wat ie overigens ook doet.
Een casemanager begeleidt asielzoekers van a tot z in de procedures die samenhangen met een asielaanvraag, vertelt Raouf. Zo kan het zijn dat hij op het moment dat een aanvraag niet wordt gehonoreerd, hij met de persoon moet gaan kijken hoe hij of zij terug kan keren. Maar als iemand statushouder wordt volgt er een totaal ander traject. Raouf doet dan de intake en inventariseert welke opleiding iemand heeft, wat voor werkervaring hij of zij heeft, hij begeleidt ze met het zoeken naar werk en solliciteren of bekijkt of ze nog kunnen of willen studeren. Kortom alles wat er nodig is om een plaats in de nederlandse maatschappij te vinden. Ook de inburgeringscursus hoort daarbij. En laat dat nou net Raoufs vorige baan zijn geweest, Coördinator Inburgeringstrainingen.

Corona bracht hem tot solliciteren

Een van de redenen dat hij die baan vaarwel heeft gezegd is zijn wens om zijn nederlands verder te verbeteren. Als je mensen moet bijstaan bij het inburgeren dan leren ze zaken toch het snelst als je ze in hun eigen taal onderwijst. Ze beheersen op dat moment het nederlands immers nog niet. Raouf hoefde het daar dan ook maar weinig te spreken. Dat en het feit dat zijn werk zich voornamelijk alleen nog thuis afspeelde sinds corona bracht hem tot het solliciteren op de functie bij het COA. ‘Ja precies’ hoor ik hem opeens zeggen. Als je zover bent dat je deze stoplap al correct weet toe te passen, ben je al aardig nederlandstalig op weg, lijkt me. Ja precies, hoor ik de lezer nu denken.

Ja precies, hoor ik de lezer nu denken

In zijn tijd bij Noorderlink, bij ons is hij toch een beetje begonnen qua nederlandse arbeidsmarkt, sprak hij nog voornamelijk Engels en wij vaak ook. Zo’n kip of het ei situatie. Chicken or egg. Dat hinderde hem niet om projectleider te zijn van het vluchtelingenproject van Noorderlink waarbij het netwerk ingezet werd om de afstand tot de arbeidsmarkt in Noord-Nederland te verkleinen voor hoger opgeleide statushouders. Hij is een jaar bij Noorderlink geweest. Raouf vond het een goede introductie naar de vele verschillende bedrijven hier in het Noorden. Want dat is wat vluchtelingen in het algemeen ontberen op onze arbeidsmarkt, een netwerk. Wat Raouf vooral ook is bijgebleven, is de bijdrage van de vluchtelingen aan het Noorderlinkdagencongres in Assen. Ook op het publiek hebben hun verhalen destijds veel indruk gemaakt.

Groningen is zijn thuis

Op mijn vraag of hij zich nu een beetje thuis voelt in Nederland geeft hij aan dat daar waar je vrienden zijn, waar je sociale leven zich afspeelt en waar je je bezigheden hebt, dat dat voor hem zijn thuis is. Voor Raouf is dat Groningen. Hij heeft een aantal keren plaatsen in Europa bezocht en merkte dan dat hij Groninge miste. Hij zou ook niet graag verhuizen. Groningen is zijn thuis.

En natuurlijk is er het land waar hij opgroeide en waar een deel van zijn familie nog woont. Zijn ouders daar kan hij niet bezoeken. Hij hoopt, straks na covid, dat zij hem hier kunnen komen bezoeken.

Lid van een politieke partij

Raouf zit niet stil. Het is niet alleen de arbeidsmarkt waarop hij actief is. In de oosterparkwijk waar hij woont is hij actief in de buurt, al ligt dat nu even stil, ja ook alweer corona, en hij is lid van een politieke partij. Ook dit omdat hij ervan wil leren. De vvd spreekt hem het meeste aan, hoewel hij niet zonder meer achter al hun standpunten staat en het best kan zijn dat hij als hij er meer kijk op krijgt, hij weer andere keuzes gaat maken.

Sinds kort een nederlands paspoort

Behalve dat hij sinds een week een nieuwe baan heeft, laat Raouf op de valreep weten dat hij sinds kort een nederlands paspoort heeft. Helaas was er geen ceremonie. En een groot feest kon hij ook al niet geven. Maar hij heeft het gevierd, voor zichzelf, met champagne.

Kortom: 6 jaar in Nederland, op vele vlakken actief, al een groot netwerk opgebouwd en nog steeds bezig met het verbeteren van zijn Nederlands. Raouf komt er wel? Nee, hij is er al!

door Philip Smits