Lieve Alice geeft antwoord. Als ervaringsdeskundige met veel kennis op het gebied van organisaties en HR weet ze als geen ander waar de pijnlijke plek zit en hoe je die het beste kan verzorgen.

Een pleister moet je er in één keer aftrekken

Beste Alice,

 
Onze situatie: Mijn moeder heeft dementie en wij wonen gezamenlijk in een boerderij: moeder in het voorhuis en wij in het achterhuis. We koken dus wat extra, regelen de administratie, haar agenda, financiën, zorgen dat ze allerlei technische oplossingen heeft qua sprekende agenda om haar overal op te attenderen etc.
Mijn moeder is nog enigszins zelfstandig en gaat 5 dagen naar dagopvang. Ze is 77 jaar en 3 geleden kreeg ze de eerste verschijnselen. De laatste paar vakanties kon ik de situatie niet van mij afzetten wat zeker effect heeft op je vakantiebeleving (en de rest van het gezin). Onze kinderen zijn 4,7, en 10 jaar oud.

Ik heb wel eens gedacht aan respijtzorg, maar dit geeft mij bij voorbaat zo'n benauwd gevoel wat we allemaal moeten overdragen, dat ik snel de neiging krijg om van respijtzorg af te zien. Herken jij dit? Dat een zorgsituatie zo specifiek ingeregeld is dat je eigenlijk gevangen zit in je eigen mantelzorg? En dan, wat is je advies Alice?

Afzender: Zoon met dilemma

Beste zoon met dilemma

Ik moest even denken aan de dag je je kind voor het eerst aflevert bij de kinderopvang. Alle ouders maken dezelfde fout. Ze proberen hun kind te troosten en door het moeilijke afscheid heen te loodsen. Maar je voelt je hart verscheuren  en je eigen tranen prikken. Als je geluk hebt neemt een professional de regie over. Daadkrachtig wordt je kind letterlijk van je overgepakt en volgen er duidelijke instructies. ‘Geef papa maar een dikke kus en hang je jas maar op’. ‘Dag papa’, roept de zorgprofessional en voor je het weet sta je buiten op straat. Tot je schrik voel je in je binnenzak de broodtrommel met o.a. het geschilde appeltje.
Je had nog zo graag iets willen zeggen. De overdracht heb je zorgvuldig met je partner doorgesproken. In je smartphone had je een checklistje getypt. Nu sta je buiten, totaal overrompeld. Dit ging totaal anders. De juf nam het helemaal over. Maar eenmaal terug in je auto zet je een rustig muziekje op en denkt bij jezelf: Was dit eigenlijk zo erg?

‘Een pleister moet je er in één keer aftrekken’, zei mijn moeder altijd.

Hier moest ik ineens aan denken na het lezen van jouw brief. Ik gun jou ook zo’n professional die jou met veel vertrouwen en bravoure overdondert, de zorg van je moeder overneemt en jouw bedenkingen over de overdracht resoluut wegwimpelt. Want persoonlijk wil ik je aanmoedigen wél op vakantie te gaan met je eigen gezin. Uit ervaring weet ik dat dat veel innerlijke strijd op kan leveren. Ik durfde als mantelzorger niet meer verder weg dan één dagje rijden in de auto. Maar vliegen is gelukkig tegenwoordig, om een andere reden, ook aanleiding tot schaamte. Dus jij kunt gerust met je gezin de auto in
stappen en lekker naar een Waddeneiland of naar Duitsland rijden. Ik zeg dat omdat ik vind dat je afstand nodig hebt. Je huwelijk of relatie fris houden en mooie herinneringen maken met je kinderen is van levensbelang. Ik denk dat alle moeders dat hun kinderen gunnen. Ik ken je moeder niet in haar ‘goede doen’, maar ik vermoed dat zij haar zoon en zijn gezin ook vrije speelruimte gunt. Want dat is nodig, beste briefschrijver. Lekker spelen, dollen, onbekommerd zijn, jezelf opladen en ontladen. Jullie hebben als gezin nog een lange tijd te gaan, dus alsjeblieft, laadt die batterij op.

Weet je nog de eerste keer na de bevalling dat je met je vrouw uit eten ging? Bij het kaarslicht dommelden jullie na één glaasje wijn al bijna in slaap en praten deden jullie alleen maar over de baby, die er voor het eerst niet bij was. Veel ouders herkennen dit tafereel. En nu zitten jullie waarschijnlijk vooral te praten over jullie zorgen om je moeder. Dat is de situatie.

Ik heb veel bewondering voor je. Ik vind het geweldig dat je in je leven letterlijk en figuurlijk plaats maakt voor de zorg voor je dementerende moeder. Maar mijn advies is: zoek oppas voor je moeder. Misschien een logeerhuis? En laat het desnoods in de soep lopen. Jij hebt allerlei technische oplossingen
gevonden voor je moeder: een sprekende agenda, een bluetoothsleutelvinder en een camera. Snufjes waar een oppas misschien geen raad mee weet. Maar wat kan jou dat schelen, bezorgde zoon? Laat de oppas zijn/haar eigen regie voeren. Misschien in onze ogen heel oldschool en niet efficiënt, maar ook jij hebt het gered de eerste dag met het vergeten broodtrommeltje in je jaszak en de notities op je smartphone. Je kind had de hele dag gehuild, maar dat hoorde je veel later pas. Jij zag alleen de stralende lach die doorbrak toen je het jasje van de kapstok haalde en je kind
op je afrende.

Met vriendelijke groet, Alice

Heb jij ook een vraag aan Alice?
Stuur een mail naar: adviesvanalice@noorderlink.nl

Deel je ( mantel ) zorgen, liever vandaag nog dan morgen